Niy powiym miasto piykne, yno troszka rozciepane, bo długo się jechało ze jednej dzielnice do drugij (teroz to się już isto zmiyniło), ale nojbardzi to nom wtynczos podobało sie we tych Krolewskich Łaziynkach. Była snami tako mało Ada, co chodziła piyrszy rok do szkoły. Łona sie styjc pytała, na co krolowi były taki wielgi łaziynki a wiela ludzi sie tam mogło kompać łoroz. Ze stolice pamiyntom jeszcze łogromnie dobro zupa, co sie mianowała botwinka. Jedli my jom we prawej restauracyji a szykowny kelner wszystek jodło przinosił do stolika. Była tam jeszcze jedna rzecz, co mie samej dugo we gowie leżała. Jedyn znajomy inżynier nas zawiodł do takigo zabytkowego kościoła, co go pora lot nazod polski inżyniyry we cołkości przestawili na insze miejsce, bo tam, kaj stoł, miała iść ważno droga. Bezmała to na glajzach zrobili a cołko robota trwała pora dni, bo kożdy dziyń po konsku kościoł przeciskali. Chocioż farorz zaświadczył, że to była prowda a jeszcze wszystek szło tak gładko, że ze szklonki, co jom postawił na tabernakulum, ani kropka wody sie niy wyloła, jo myślała, że łon sie ze naszym inżyniyrym ugodoł, coby tyn ciymny, jak se nikerzi myśleli, ślonski norod zabłozna zrobić! Bo jak u naszego somsiada yno jedna ściana łod chałpy podkopali, to się zawaliła sama, choć jom żodyn niy ruszoł! Teroz to wiym, że ku tymu trza było niy yno gowy, ale tyż konsek dobrej techniki.
Łostatni wycieczkowe spani wypadło nom we Łodzi we Domu Turysty. Jak my probowali sie spytać, kaj to je, to wszyndy sie śmioli ze naszyj godki. Jak yno na miejscu my wyleźli ze autobusa, zaroz podlecioł ku nom taki mały synek ze kołym. Francek Dziubka, co już mioł w czubie, zaroz na niego wrzasknoł:
– Kaj sie sam kludzisz ty najduchu z tym kołym po tym trotułarze!
Mały troszka sie skrziwił, a potym ryknoł głośni łod Francka:
– Mamo, Anglicy przyjechali!
Komentarze