– Nasz starzik mo rod roztomańte techniczne nowości! – padała mi Tilka Wielguska, jak my sie spotkały we strzoda na torgu. – Łońskigo roku kupił naszymu Piotrusiowi na Komunijo tyn nojlepszy komputer, a przi gościach sie kwolił, że se społu zagrojom we te elektroniczne gry, co bajtel mo tak rod. Ale potym omijoł izba, kaj komputer stoł! Piotruś pochytoł wszystek za dwa dni, gorzi było ze starzikiym. Po dwóch tydniach umioł już komputer wyłonczyć bez wyrywanio lice ze sztekra, ale nic wiyncy! Mój chop, co uczy we szkole informatyki, padoł, że se poradzi ze kożdym głombym, ale ze starzikiym niy wiedzioł se rady. Bezto starzik padoł, że mój ślubny je mamlas, a niy rechtor, bo nic niy poradzi nauczyć! Piyrsze na starzika łobraził sie mój chop, a potym jeszcze Piotruś, bo ni mioł rod, jak gdo ubliżoł jego tatulkowi, kery był podle synka nojmondrzejszy chop na świecie! Zaczły sie ciche dni: nasze chopy mijali sie kożdy dziyń na siyni, ale ze sobom niy przegodali ani słowa. Jo już tego miała dojś! Wpakowałach starzika do auta a zawiozłach go na kurs komputerowy do syniorow, co mi ło nim godała kamratka.
Teroz nasz starziczek śmigo na tym komputerze lepij jak jo, a sztyjc wypisuje mejle do jakiś pani Irenki, co jom tam poznoł. Wczora godoł, że idzie do ni we szczwortek na imieniny a pytoł sie, co kupić na gyszynk, ale niy pedzioł, wiela by na niego chcioł piniyndzy dać! Łostało na tym, że sie dzisio karnie do Rybnika a cosikej stosownego kupi. Aż sie boja, co zaś wynokwi!
Isto by my klachały dalij, ale łoroz słyszymy:
– Tilka, te, Tilka!
Patrzymy, a tu sie ku nom kulo starzik Kluska a trzimie we rynce jakiś nylonowy bojtel ze modrym napisym.
– Tilka, jo kupił dwa komorkowe telefony, yno niy wia, jako sie to robi, coby dzwoniły!
– Mieliście sie tato spytać we sklepie, bo kożdy typ je inszy... – łodpedziała Tilka, a głos sie i trzonsł, jakby była choro.
– Niy starej sie dziołcha, pokożecie mi to roz-dwa, a potym już dom rady som, bo jo sie gibko ucza! Jakbyście niy poradzili, to pojda stym do Pietrusia, łod bajtli to sie teroz człowiek nojgibcij nauczy! – padoł Kluska, a my łostały stoć jak słupy soli.
Komentarze