Fałszywo śmierć

To było kupa lot nazod. We jednej wsi ludzie zaczli godać, że kożdo noc po chałpach łazi śmierć. Klupie do łokiyn, a jak kerego uwidzi, to mu zaroz godo, że za pora dni podzie do ziymie! Starego Kluby skuli tego chycił taki ciynżki hercszlak, że go we żorskim lazarecie ledwie spamiyntali. Bezto wszystki baby gibko poszyły zaciongaczki na łokna. Lepij łokno zaciongnońć, niż potym pogrzyb robić! Teroz choćby niy wiym co sie dzioło, żodyn ze chałpy po wieczerzy niy wylozł, a to łogromnie pasowało złodziejom. Kradli kury ze kurnikow, kroliki z kroliczokow, a czasym tyż modego barana abo koza ze chlywika. Ciekawe było, że ani psy na nich niy szczekały, nejści to swoji byli! Jak sie co straciło, to ludzie szli głosić na milicyjo, ale tam im padali, że ni mogom za kożdym krzokiym chopa postawić, a skuli tego gospodorze by sie mieli sami uwachować, a przede wszystkim niy wierzić we te bajdy ło śmierci! Jednako żodyn karku niy chcioł nadstawiać, bo jakby sie godki łod śmiertki spełniły, toby taki łodważny długo niy pożył! Bezto wszystek szło po starymu: ludzie w doma siedzieli, a złodzieje zrobili sie tacy frechowni, że czasym kartki do gospodorzy łostawiali, coby lepi futrowali gowiydź, bo po nia chnet przidom. Na milicyji godali, że to robiom jakiś łebonie, ale tyż żodnego niy chycili.
Jednego wieczora Francik Konsek pojodł se na wieczerzo dobrze łomaszczonej kapusty, a dostoł sraczki, skuli tego musioł wylyźć na dwor do hajźla. Miesionczek piyknie świycił, bezto Francikowi było raźnij, jak kole dwanostej lecioł tam już po trzeci. Ledwie siodł na deska, a tu słyszy, jak keryś łotwiyro dźwiyrka do jego kroliczoka, co stoł pora metrow dalij. Niy dźwignoł ani galot, yny przistawił ślyp do szpary we dźwiyrzach. Patrzi, a tam loto bioło śmiertka a laduje jego kroliki do miecha!
– Poczkej marcho, przidziesz sam bliży, to pogodomy! – pomyśloł se chop a kwila niyskorzi skoczył rabusiowi na pleca. Łoba sie przewalili, bo Francik zapomnioł, kaj mo galoty. Żodyn niy poradził sie som ze ziymie pozbiyrać, bezto łoba ryczeli, jakby ich gdo zarzinoł!
Potym łokozało sie, że złodziyj to był kaczmorz, a pomogoł mu jego mały synek!