Jak moj tatulek prziszoł nazod ze drugi wojny, przijechali ku niymu łojcowie łod Zigfrida Kulika ze Kopaniny. Koniecznie chcieli wiedzieć, kiej go łostatni roz widzioł, bo na jedyn czos społym służyli. Tatulek pamiyntoł dobrze kiej to było, bo wtynczos dostoł szus. Kamraci zawionzali mu szłapa bandażym, bo krew fest sie loła, a potym na poł zemdlałego zawlykli ze gory do wsi, co sie Meiskar mianowała. Doł jednako pozor, że Ziga a dwaj kamraci skoczyli do lasa. Za kwila przileciało piyńć fligrow, a zaczli strzylać po krzach! Bezmała żodyn wojok niy obstoł!
– Widziołeś zabitego Zigi? – spytoł sie łojciec, bo Zigfridowo mamulka tak fest beczała, że słowa niy poradziła wypedzieć.
– Niy, jo yno to słyszoł, bo mie zaroz wziyni do lazaretu! – łodpedzioł zgodnie ze prowdom tatulek.
– Niy bucz, staro, już ni ma nadzieje! Wiysz synku, nom posłali tako ceduła, kaj stoło, co Zigfrid podł kole Meiskar!
Zigow łojciec przeżegnoł sie a bez rozłonczynio wylozł na plac, bo chcioł skryć płaczki, co mu sie kulały po licach.
Łod tego czasu minyło bez poł roku, a we Kulikowej chałpie już coroz myni spominali ło Zigfridzie.
Było już trzićwierci na dwanosto we sobotni wieczor. Myjsze dziecka jedyn po drugim pokompali sie we grotku a rychtowali sie do spanio. We kuchyni łostali yno mamulka, tatulek a starka. Łoroz słyszom, że keryś burzi do dźwiyrzi. Taki nocne łodwiydziny niy wrożyły nic dobrego!
– Gdo tam je? – spytoł sie struchlały łojciec.
– Co to za szpasy robicie, przeca jo, Ziga!
– Ponboczku, duch... – wylynkała sie starka.
– Jaki Ziga? – spytoł sie tatulek, a zymby mu dzwoniły łod strachu.
– No, wpuśćcie mie noreście! – napiyroł sie tyn istny, co stoł na dworze, ale łoni sie niy łodzywali, bezto kopnoł do dźwiyrzy ze cołki siły!
– To musi być rychtik Ziga! Tego złośnika jo by wszyndy poznała! – padała mamulka a odewrziła do korzond. Na progu stoł jejich syn – cołki a zdrowy!
Za pora dni Ziga som padoł mojimu tatulkowi, co mu sie przidarziło. Jak lecioł z gory do wsi, to doł pozor, że przi jednym zabitym wojoku leży cołkiym nowy mantel, to go wzion a swój pociepł, yno przepomnioł ło swojim marce, bezto łojce dostali ceduła, że podł.
Komentarze