Mojigo rozprowianio posłuchali życzliwie, a byli radzi, że poznali „modo baba”, co po ślonsku godo a pisze. Rozgodały sie tyż starsze paniczki, co niy som stond rodym. Kożdo nom we swoji godce cosikej pedziała abo zaśpiywała. Panoczkow było yno tela, wiela je ruzynkow we kołoczu, ale gibko sie rozruszali a zaczli godać wice, a za poł godziny wszyjscy sie bawili jak ta lala! Śpiywom niy było końca, bo dycki wybiyrali taki pieśniczki, co wszyjscy znali. Niy wiym, eli by modzi tak poradzili?!
Jo tyż łogromnie przaja tyn naszym pieśniczkom, co żech ich tela razy ze starkom śpiywała, bezto byłach rada, jak mie kamratka zaprosiła na turniej zespołow ludowych we swoji wsi. Wierzcie mi roztomili – to było sztyry godziny słuchanio a uciechy! Nojwiyncy we tych zespołach było starszych babeczkow, ale chopeczki sie tyż trefiali, a jak śpiywali a grali, tego sie ani łopisać niy do! To był taki konsek naszej prawej ślonski kultury, kery dziynki tym ludziom niy zaginie! Nikere zespoły dochowały sie już modych zespolikow, kaj wystympujom wnuczki łod starszych śpiywokow. Jak sie na to człowiek dziwo, to aż na sercu cieplij sie robi! Anich niy wiedziała, że we somsiedni gminie działoł taki panoczek, co śpiywki po wsiach zbiyroł a zapisywoł, szkoda, że już umrził, ale zostały po nim te wszystki piykne pieśniczki, co śpiywali ludzie przi robocie na polu i w doma. W jego rodzinnej miejscowości jednako ło nim pamiyntajom, a turniej zespołow nosi jego miano.
Hańdowni, to te nasze syniory yno we chałpie pod piecym siedzieli, a zdało im sie, że żodyn ich niy potrzebuje! Dzisio majom swoje spotkania we łosiedlowym klubie abo idom do zespołu pośpiywać, czasym sie do naszego koła poetow podziwajom, bo fajne wiersze piszom, jak moja somsiadka pani Aniela.
Nojważniyjsze je, coby my bez cołki rok mieli do nich tela czasu, wiela łoni majom do nos serca!
Komentarze