To była wielgo ludowo mondrość a ludzie sie i trzimali, ale dycki sie zdorzały wyjontki: jedni, bo musieli, drudzy – bo za nic mieli ludowe powiarki!
Nasz somsiod Ymil Bania mioł konsek pola pod lasym wele bagnitej łonki. Jak było ciepło, to gnoja tam niy szło wywiyźć, bo konie zapadały sie do połowy szłapow, bezto czekoł dycki, aż te bażoły porzondnie zamarznom, a niy roz, niy dwa robił na polu we adwyncie, ale wiela pożytku ze tej roboty ni mioł. Gnoj wywiozł, a czasym nawet go i rozkidoł, ale niy zaoroł, bo zmarzłej ziymie pług sie niy chytoł. Jak prziszła wiosna, to gnoj był już taki wyszczurzały, że yno sama słoma zaorywoł! Jedyn yno roz mioł na tym zogonku urodzaj, jak była wielgo susza, ale to głownie skuli tego, że jego baba była fest pobożno a dycki na „krziżowe dni” chodziła ku „bożym mynkom” a figurom rzykać ło dobry plon!
Bez adwynt to gospodorze mieli dycki połno roboty we chałpie. Czasym trza było chlyw abo izby na świynta wybiylić wopnym, kedy indzi łopraty łod koniow naprawić, łosie we wozach namazać szmyrom a sanie do zimy przirychtować. Drzewa do polynio trza było narombać tela, coby stykło aże do Trzech Kroli. Baby wietrziły na gorze świonteczne łachy, robiły porzondek we szrankach, izbach a komorach. Sztrykowały tyż fuzekle do cołki familiji. Nikerzi, ci bogatsi, szli na torg kupić se ciepłe plyjty a zimowe strzewiki, bo były łacniyjsze jako we miastowych sklepach. Podaronkow sie ani dzieckom, ani starszym niy kupowało, co nojwyżyj tyteczka bombonow.
Jako dycki chodziło sie kożdy dziyń wczas rano na roroty a potym przed samymi Godnimi Świyntami kożdy musioł łodbyć spowiydź. Jak już to mieli fertik, to sie brali za skwarzymi, warzyni a pieczyni, coby familijo a gości godnie przijońć! Chopy rżli sieczka do przodku, snosili ćwikel a łobiyli ze gory, coby mieć wszystek pod rynkom, jak nastanom kolyndowe wieczory.
Komentarze