Tam sie tyż łożynił i bez pora lot miyszkoł. Był mody a chyntny do roboty, bezto dobrze sie mu tam żyło, bo panoczek ze majontku to był dobry człowiek. Wiela mog, to ludziom pomog! Tatulkow starzik chodził śnim na gony, skuli tego poznoł cołko łokolica, a godoł, że wszyndy by trefił ze zawionzanymi łoczami. Czasami jak sami dwa szli do lasa, to se siedli pod dymbym a bez pora godzin rozprowiali: panoczek po nimiecku a po ślonsku, a starzik łod tatulka – po czesku i po nimiecku, ale nojważniysze było, że sie łoba rozumieli.
Jednego roku pod koniec lata panoczek, co mu było już bez łoziymdziesiont lot, uprził sie, że pojdzie sie podziwać eli ludzie suszom siano na łonce pod lasym we drugij wsi. Syn mu to łodradzoł, bo zbiyrało sie na dyszcz, ale łon sie yno łośmioł a padoł, że ni ma ze cukru, to sie niy roztopi! Potym siod na konia a ruszył na kalup. Za jakiś trzićwierci godziny prziszła tako straszno burza, że pierony biły jedyn za drugim, wiater stromy ze korzyniami wytargowoł a dyszcz loł jak ze giskany!
We wieczor do dwora przilecioł som koń, bez panoczka. Tatulkow starzik tyż zaroz go szeł szukać, ale choć przeszli z kamratami cołko droga do tyj drugi wsi aż dwa razy, panoczka niy znodli! Już sie brali nazod, bo panoczkow syn padoł, że pojdom po trzeci, jak sie rozwidni, kej sie starzikowi spomniało, że starszy panoczek pokozoł mu roz taki miejsce, kaj sie szło skryć przed dyszczym. Panoczek tam rychtik leżoł, ale już ani wiela niy dychoł. Jak zaniyśli go do dom, to łoprzitomnioł. Cołko zima przeleżoł, ale do zdrowio już niy prziszoł – umrził na wiosna.
Familijo wyszykowała mu piykny pogrzyb, ale biskup, daleki przociel łod panoczka, niy przijechoł na czas, bezto msza łodprawił miejscowy farorz, co dobrze godoł po nimiecku a po łacinie, ale ślonskich słow znoł yno pora. Na pogrzebie krom poru panoczkow ze łokolice było kupa ludzi ze wsi, bezto egzorta zaczon po naszymu:
– Pan Konder to byl dobry czlowiek, no, niy polek won na polaf bitef ani fały, pomar won na wszach swojich!
Komentarze