Rano pon przewodnik zaczon tak:
– Mamulki ze maluśkimi dzieckami, wy se lepi łostońcie, bo tam trza iść kawał drogi! Gryfne frelki na kromflekach galopym po insze strzewiki abo na szpacyr na Krupowki! A reszta może iść, ale trza dować pozor! Pojadymy teroz konsek autobusym, a potym trzimać sie blisko mie, bo sie jeszcze potracicie a miśkow sam połno...
Już ze poczontku mi podpadło, że tyn chop niy chcioł se snami zdjyncio zrobić i jak na gorola troszka dziwacznie godoł, ale niy chciałach sie mondrować!
Potym wszystek szło wedle planu. Ci starsi, co jeszcze niy przehulali cołkich piniyndzy, najyni se gorolski bryczki a reszta przikładnie deptała pod gorka. Po drodze nasz pon kierownik Bronek godoł roztomańte wice, ale w końcu mu sie repertuar skończył, no to zaczon łozprowiać nasz pon przewodnik. Łopedzioł nom po gorolsku tako bojka łod Sabały, tego samego, co mo we Zakopanym pomnik do społki ze doktorym Chałubińskim. A było to tak:
Ponboczek stworził Adama, ale łon był porzad jakisi markotny, no to mu Ponboczek ulepił pieska a kotka, oba ze takimi gryfnymi łogonkami, ale łon sie dalij ani niy łośmioł. Bezto Ponboczkowi prziszło do gowy, że trza mu baba zrobić, coby Adam tyż mioł komu przoć! Ale tyj gliny we raju ani niy było zatela. Bezto uśpił Adama, wyjon mu ziebro, bo śniego chcioł ta Jewa wyrychtować! Ale te dwa kudłate gizdy były po blisku i mu go łapsły, nejści głodne były! A to sie Ponboczek za nimi nagonił, zanim ich chycił a te troszka już łomamlane ziebro im zebroł. Materyje na Ewa jednako było zamało, wol-niy-wol, musioł urwać po konsku łogona łod psa a kota i teroz kożdo baba mo po nich charakter, yno że tak troszka na łopy: Na swojigo szczeko, a cudzymu sie podlizuje!
– Ujec, tu wos mom! – rykła łoroz cudzo dziołcha, co już delszy czos za nami deptała. – Jak żeście sie mogli tak stracić...
Łon sie na nia podziwoł, a bez rozłonczynio pyrsknoł we krzoki! Dobrze, że my mieli jeszcze panoczka Bronka, co nos do Morskiego Oka zawiod, bo inaczy by my go yno na pocztowej karcie łoglondali!
Komentarze