Jedna śnich bydzie w połowie złomano i tam, kaj sie koronom o ziym łopiyro, tam kopej zaroz, bo w tym miejscu złoto na cia czeko. Jak sie zmochosz, możesz se jakich pomocnikow wziońć ze sobom, jednak yno ty mosz prawo z tego skarbu korzystać. Musicie to robić tak po cichu, żebyś ani niy kucnył, ani niy psiknył, ani tyż żodyn kole ciebie ni może nic pedzieć, ani ty sie do kogo odezwać, bo już w tym dniu „skarbu” niy znejdziesz.Tam przeszło dwiesta lot tymu, przi drodze, kero przez Glywice na Wrocław z Żor wtedy kludziyła, zbojniki zakopali wszystki bogactwa, z kerych downo tymu ograbiali ludzi. Dzisioj tam drogi, jak wiysz, ni ma, ale po starych stromach, kere tam jeszcze stojom, idzie poznać, że kiedyś była.Jak ci sie zdarzi, że z kwiotka wiyncyj płatkow śleci, to coroz wiynkszo bydziesz mioł biyda znejść to, co ci za karlusa Cygonka wywrożyła. Musza ci pedzieć, że to tyż niy była Cygonka, yno strziga z naszego lasa. Teraz prziszoł czas, żeby ci zapłacić za ta malutko sojka, keroś za bajtla do gniozda wraziył – pamiyntosz to jeszcze? Po takij wielkij burzy szoł żeś wtedy ze starkom do lasa na jagody i żeś te borajstwo pod gniozdym znojd. To była strziga, kero teraz nami rządzi i za to chce cie wynagrodzić.Pamiyntej yno, co ci ta Cygonka pedziała, jak ci wtedy wrożyła. Teraz wiysz, czamu yno ciebie chciała wrożyć, a tym twojim kamratom odmowiyła. Gibej sie teraz za mnom po tyn kwiotek, a potym kalup ku chałupie, bo dzisiejszo noc jest nojkrotszo. Wiym, że jest cima w lesie, ale patrz, kaj jest moj łogon, widzisz, że pod spodkym jest bioły, bydziesz go widzioł z daleka. Jo cie tak pokludza, żebyś nikaj do dziury niy wlecioł, a jak niy nadążysz za mnom i dejmy na to stracisz mie z łoczow, to miarkuj sie wedle głosu sowy, kery ci keronek wskoże.Zefkowi sie słabo zrobiyło, jak to wszystko usłyszoł. Jeszcze roz sie pomacoł po tyj mokryj nogawicy i w ucho sie uszczypnył, żeby te myśli, że śnik to być może, odegnać. Ujrzoł swoji koło z klamorami pod stromym. „Smola!” – pomyśloł. „Tak długo żech czekoł na ta chwila i teraz sie byda nad kołym staroł. Anka pojedzie do ślubu nojlepszom bryczkom, do keryj koża sześć biołych koni zaprzągnyć. Smolył koło! Kupia se nowe ze złotymi szpajchami i zicym z nojlepszyj skory”. Teraz mioł yno jedna starość, żeby tego „Jaroszka” niy stracić z łoczow. Gorzołka śniego zaroz wywietrzała i gnoł teraz jak feszterski pies za zającym. Łoroz „Jaroszek” sie straciył za jakomś małom goreczkom w lesie i nic widać niy było, yno zza tyj goreczki jakiś zielonkawozłoty blask sie obijoł na stromach i hukani sowy słychać tyż z tyj strony. Idzie tak po umacku ku tymu światłu i jak zaszoł na wiyrch tyj goreczki, kaj mu dech zatkało i halt mu pizło, bo tyż widok przed nim niyziymski, ujrzoł dolinka, a w nij choby na kolorowym łobrozku z zaczarowanyj książki. Jak w raju! Som do sia w duchu Zefek zawołoł. Na samym dole tyj dolinki sześć liści paproci roztopyrczonych na jaki dwa metry. Z pojszczotka na długim sztynglu styrczoł do gory kwiotek podobny do tulpy, yno że z dziesiyńć razy wiynkszy, płatkow mioł sześć, tyż roztopyrczone choby te wielki liście i na dokłodka tak świyciyły, że jasno było naokoło. Złotozielone światło biło z tego kwiotka, że wszystki zieliny takim samym blaskiym sie miechtały. Widłaki wyglądały ani lameta rozciągnyto miyndzy złotozielonymi zegłowkami mechu, po kerych łon, Jozef od Pochcioła, zwykły mulorz z Rownio, stąpoł choby jaki król, żeby ta „złoto latarnia” urwać tymi rynkami, kere majom skora grubo jak zolowka. Chyciył sztyngel tego kwiotka paproci i serwoł go bez wiynkszego gwołtu, przeca siyła mioł teraz jeszcze wiynkszo niż piyrszy lepszy. Dźwignył go do gory i nios opaternie miyndzy stromami, żeby niy dej Boże żodnego płatka niy stracić, coby go w cołkości du dom prziniyść, jak mu jaroszek z palowickigo lasa rządziył.
Komentarze