Olimpijski spokój
Sportowcy to szczęściarze. Wystarczy jeden udany sezon, czasem jedno zwycięstwo i stają się bohaterami narodowymi, a ich sława przyćmiewa wszystkich. Firmy płacą im krocie za reklamy, a dla młodego pokolenia z dnia na dzień stają się wzorem do naśladowania. Takich perspektyw politycy na przykład mogą im tylko pozazdrościć. W rządzie, w Sejmie, w gospodarce takie sukcesy, które cieszyłyby miliony ludzi i przyniosłyby z dnia na dzień szaloną popularność, po prostu się nie zdarzają. Najbardziej zaangażowanych sympatyków tej czy innej drużyny jej zwycięstwa wprawiają w stan euforii i odwracają uwagę od pieskiego życia; działają jak narkotyk.Ten rok jest emocjonujący jak diabli – trwają zimowe igrzyska, a w czerwcu czekają nas mistrzostwa świata w piłce nożnej. Olimpiada i mundial to bez wątpienia dwie najpopularniejsze imprezy sportowe. Czas pokaże, czy nasi sportowcy przysporzą nam radości, czy raczej popchną nas w stronę depresji i załamania nerwowego.


Sport sportowi nierówny, w niektórych dyscyplinach liczy się przysłowiowy łut szczęścia, ale są przecież i takie, w których na szczęście nie ma miejsca. W pływaniu czy w łyżwiarstwie szybkim trudno mówić o szczęściu i farcie; tu na sukces trzeba sobie zapracować, wylewając w czasie treningów wiadra potu.Ze sportem, zapewne od jego zarania, wiąże się problem oceny osiąganych wyników i zajętych miejsc. Wprawdzie w idei olimpizmu kładzie się nacisk na sam udział w uczciwej, sportowej rywalizacji, ale przecież celem każdego sportowca jest zwycięstwo, a bohaterami igrzysk zostają zdobywcy medali.Jak oceniać lokaty naszych sportowców? Czy odnosić je do poziomu narodowych nadziei, czy może do rezultatów z poprzedniej olimpiady? Komentatorzy sportowi mają z tym chyba największy problem. Nie jesteśmy sportową potęgą, stąd wciąż słyszymy z ich ust o „dobrych” miejscach w drugiej dziesiątce. Czy może cieszyć pobicie rekordu Polski, skoro wyczyn ten daje naszemu reprezentantowi na olimpiadzie 14. miejsce? W znacznie lepszej sytuacji od komentatorów są kibice. Ci podchodzą do startów naszych orłów z sercem i najlepiej wiedzą, co ich cieszy, a co już nie. Taka osobista, niezależna skala wartości.Siódme miejsce Adama Małysza na średniej skoczni olimpijskiej w Turynie dla jednych jest porażką, dla innych całkiem dobrym rezultatem. I niech tak zostanie. Sportowe wyniki dla każdego mają inną cenę i wcale nie musimy być w tym przypadku jednomyślni. Jednomyślność jest za to wskazana, jeśli chodzi o nadzieje związane z kolejnymi olimpijskimi występami Polaków. Realia są, jakie są, ale z nimi akurat nadzieja niewiele musi mieć wspólnego, w końcu w sporcie najpiękniejsze są niespodzianki. Grunt to zachować olimpijski spokój. Na wyrzucanie telewizorów przez okno przyjdzie jeszcze czas.WACŁAW TROSZKA

Komentarze

Dodaj komentarz