Drocik

Jak żech sie prziżyniył do Popielowa, miyszkali my jakiś czas w jednyj chałupie ze szwigrami. Chałpa stoji trocha dalij od drogi, a przed niom była zegroda, kaj rosły piykne stromy, płonki i gruszki. Owocu było dycko mocka na tych stromach, to tyż bajtli kusiyło, żeby se trocha narwać do kapsow. Nojbardzij chodzili na raps w październiku, jak szli do kościoła na różaniec. Ćmiyło sie gibko o tym czasie, toż bez fortka do zegrody i kalup natargać, co popadło. Nojbardzij to szwigra miało, bo nigdy ich niy umioł uwachować i niy było ani po kim poryczeć. Mie to tam niy szterowało, bo to samo żech za bajtla robiył i nojwiynkszo uciecha my dycko mieli tam iść, kaj nas kery pogoniył. Padoł żech szwigrowi, że mu coś poszykuja, żeby wiedzioł, kiedy te łebki lezom do zegrody i może wtedy ich pogonić. Niy było wtedy żodnych czujnikow na podczerwiyń itp., bo to był rok 1965, toż wymyślił żech prosty alarm. Wykorzystoł żech ogrodzynie jako przewodniki i fortka jako przerwa w obwodzie. Zrobiył żech taki przekaźnik w pywnicy, kaj żech mioł fajny warsztat do bajstlowanio. Zasilane to było akumulatorym na 12 wolt i jak sie fortka otworziło, to przekaźnik załonczoł brzynczek w izbie u szwigra. Przi fortce niy było żodnego knefla, a działało to jak trza, tak że co kery bajtel wloz do zegrody, to go szwiger pogoniył i skończyło sie z jabkami. Coż z tego, jak bajtle to pokapowały, to sztyjc robiyli na złość i otwiyrali ta fortka, a potym drabko uciykli. Szwiger, a czasym jo, lotali my ta fortka zawiyrać, bo w chałupie brzynczało podwiel fortki sie niy zawrziło. Doł żech potym tako fedra, że fortka sie sama zawiyrała, ale i to łebonie wykapowali. Otwarli i podłożyli konsek patyka abo kamiyń i zaś sie szwiger nerwowoł. To tyż roz zawachowół żech sie za żywopłotym i jak bajtle prziszli ta fortka otworzić, drabko żech wyparził i jednego najzawalatszego żech dopod. Zakludziył żech go ku szwigrowi i poznoł go zaroz. Był to Czesiek, 12-letni synek, kery niydaleko nos miyszkoł. Potym żech go wzion do tyj mojij pywnice i postraszył żech go, że go tam zawrza, ale tak doprowdy to żech mu pokozoł te moji patynta, jak to działo. Na falbanku stoły porozbiyrane stare radia, transformatorki, dynamowki, inksze graty elektryczne z autow – przeca to był mój fach. Synek sie tak zainteresowoł tymi klamorami, że mu sie aż łoczy świyciły, jak sie mog wszystkigo dotknyć i połoglondać. Przichodziył czynsto ku mie, jak żech tam coś naprawioł, a jak wyszoł ze szkoły, to poszoł sie uczyć za elektrykorza i w takim zawodzie przerobiył aże do pynzyje na grubie.UTOPEK