Prawie ło tym myślałach we urodziny ze samego rana. Byłach łogromnie ciekawo, eli se kery ło mie spomni a napisze mi jaki życzynia na „naszej klasie”.
Po połedniu miało być troszka gości, jako dycki, ale wiynkszina przocieli a znajomkow zapowiedziała sie na nojbliższo niedziela, bo bez tydziyń ni majom czasu.
Trza było skoczyć na miasto a kupić jako torta ku kawie a jeszcze cosikej na zimno płyta, ale cera mi to odradziła, bo padała, że bez poł godziny ta „płyta” zamiast zimno bydzie wrzawo! Bezto kupiłach yno kołocz a wuszt na grilla a cisłach do dom, bo sie robił niymiłosierny chyc! Padałach se: po co mom łazić w taki goronc, pojada se lepij autobusym! Wlazłach do kiosku kupić „Nowiny” a bilet, bo tam je łacnij niż u kierowcy. Autobus miałach dziepiyro za ćwierć godziny, bezto żech se siadła na ławka a zaczłach czytać gazeta. Na drugij ławce se siedli dwa starsze panoczki. Podsłuchować, żech niy chciała, ale łoni łogromnie głośno godali.
– Jo bych to chcioł wiedzieć, kery to pisze po naszymu we tych „Nowinach”! – padoł jedyn. – Jo se myśla, że miołbych go znać, bo choćby ło naszym Waldku napisoł, jako we tych Włochach był, chocioż to było troszka inaczyj...
– Ty, Wiluś, to by miała być baba, niy chop, bo sam pisze Grymlino!
– Ale dej pokoj Pieter, baby niy som taki mondre, a tyn szprymok tam sztyjc coś wynokwio!
– Wiysz, jo bych tymu istnymu tyż bele co nagodoł a byłbych rod, jakby mie łopisoł.
– Ja, chciołbyś, ale kto bydzie szkryfloł ło zwykłym chopie ze Kokoczynio? – łośmioł sie Wiluś.
Te roztomiłe panoczki jeszcze niy wiedzieli, że taki pobożne życzynia sie czasym spełniajom, tym bardzij jak je po blisku pisorz, co szuko tymatu ze życio! Przi łokazyji dziynkuja im, bo mi zrobili fajny podaronek na urodziny! Pozdrowiom!
Komentarze