Dycki byli takie rechtory, co ich dziecka długo jeszcze spominajom po skończyniu szkoły, bo im wiela pomogli, ale byli tyż tacy, co zamiast pomoc, to yno zaszkodzili. Możnej chcieli dobrze, a wyszło prawie na łopy! Nikerzi dzieckom niy przoli, ale szkoły pokończyli a kajś musieli na chlyb zarobić. Wszyjscy to znomy ze młodych lot. Myjsze dziecka dycki kożdy fałsz wyczujom, a tak leko niy przepuszczom!
Jo miała szczyńści, bo żech trefiła na dobrych rechtorow. Jedna paniczka poznała sie na tym, że fajnie maluja, drugo, pani łod polskigo, dycki dała mi przileżitość, cobych mogła sie wykozać we kołku recytatorskim.
We podstawowce cyniłach łogromnie jedna pani, co jom dziecka ni mieli radzi, bo była troszka nerwowo, ale yno łona niy zważowała na to, co kery nazgłobioł, a nota dostoł dycki podle tego, co umioł! Insze rechtory sie dziwowali, że taki nojwiynkszy we szkole rojber mioł u nij piontka. Jednego roku osme klasy wymiyszali. Chodziłach do klasy „b”, a potym razym ze mojom nojlepszom kamratkom znodłach się w „a”. Jedyn rechtor, co nas uczył, obstowoł za tym, coby nos niy rozdzielać a padoł, że takiej wielkiej przyjaźni by sie ni miało niszczyć i mioł prawie, bo kamracymy do dzisioj! Rada bych mu za to podziynkowała, ale już kupa lot niy żyje!
Być nauczycielym, to je prawe powołani: trza doprowdy przoć dzieckom, a jeszcze chcieć ich czego nauczyć, a niy yno godziny łodrobić! Jo jednego takigo rechtora spotkała, jak mi było dwanoście lot. Tatulek mie zakludził do jednego panoczka, co mioł mie uczyć malowanio. Łon łobejrzoł moji łobrozki a zaroz doł mi robota. Jo dycki malowała tak, jak żech se przedstawiała, a łon zawołoł syneczka ze placu a kozoł go namalować z natury.
No to jo mu padała, że niy umia, a wiycie, co łon mi łodpedzioł?
– Ty dziołszko jeszcze niy wiysz, że ty to umisz!
Te zdani pamiyntom do dzisioj, bo łon mioł prawie, bo jo wiela jeszcze inszych rzeczy umiała, ynoch ło tym niy wiedziała!
Nojważniysze je, coby rechtor uwierził we swojigo ucznia, a bajtlowi skrzidła same urosnom!
Komentarze