Było tu w Żorach jedne wielce przykładne małżyństwo, mianowali sie Sztrucle. Dziecek co prawda ni mieli, ale roztomiły chopeczek styknoł Sztruclinej za tuzin małych Sztrucelkow. Łogromnie mu przoła i tak se przeżyli piyńdziesiont roków społu.
Jedyn roz Sztrucla stanoł rano cosi markotny, chodził po izbie a miejsca se znejś niy poradził. W końcu padoł swoji roztomiłej babeczce:
– Widzisz Milka, coś mi sie zdo, że mie jakoś niymoc wziena, bo tak mi jakoś je zima!
– Ło Ponboczku! – zlynkła sie Sztruclino. – A dyć musioł cie keryś urzec chopeczku! Coś mi marnie wyglondosz! Siednij se wele pieca, to ci bydzie cieplij!
Napluła Sztruclino na rombek swoji koszule i przetrziła Sztruclowi spanie po łobu stronach, a potym uwarziła mu leśnego tyju, a na koniec łokadziła świynconym zielym, ale Sztrucla ciyngiym norzykoł, że go biere jakiś ziomb łod nog.
– Wiysz co chopeczku, tu przy piecu nic niy wysiedzisz, idź se lepi na słoneczko, tam ci bydzie cieplij, przeca momy teroz lato, niy? – poradziła mu baba.
Posiedzioł Sztrucla trocha na słońcu, ale dalij go zima trzynsła. Sztruclino wystawiła mu na zegrodka łożko i przikryła go hrubom pierzinom, ale za chwila Sztrucla wołoł ło drugo.
– Musi tyn mój chopeczek być fest chory, kiej go biere tak zima! Trza bydzie iść do baby, co zielym lyczy...
Wyniosła jeszcze chopu ze dwie pierzyny, ale wiyncy już ni mieli i padała mu, że idzie do kmoterki Kieloszki, możnej łona co poradzi, ale baba ni miała zarozy czasu, bezto dała Sztruclinej piełonku a pedziała, że przidzie ku nim pod wieczór. Sztruclino nawarziła tyju a coby niy był gorski, dała do niego kupa lipowego miodu, ale Sztrucla i tak pić go niy chcioł!
Jakoś pod wieczór, ale słonko jeszcze świyciło, zakulała sie Kieloszka na swoich starych nogach ku Sztruclowej chałpie. Podziwo sie, a tu leci ku ni Sztruclino ze wielgim lamentym.
– Za poźno Kieloszko, za poźno! Ani mi sie samej wierzyć niy chce, Kieloszko! Mój Strucla na takim wielkim słońcu pod cztyryma pierzinami, a na kość zmorzł, sztajfny jest cołki a zimny jak lod!
Zielorka poszła za Struclinom, podziwała sie na chopa, ale nic ni mogła pomoc, bo łon już ani niy dychoł!
Komentarze