Stropiōny dychōm na krziżōwce drōg,
Kole mie wszyndzie pełno mgły,
Dyć puda cicho, podwiyl byda mōg,
Możno do kōnca swojich dni.
Choć je niypewny tyn mōj kożdy krok,
Bo przed ôczami yno ćma,
A z kożdym krokym jeszcze wiynszy mrok,
Pomału dalij depteć chca,
Bo wierza, wiater zdmuchnie w kōńcu mgła,
I sie na wieki straci już,
Ôpadnie, choćby jaki kurz.
I zejrza blyszczeć cudnie w słōńcu kaj,
Mōj tyn wyśniōny, piykny kraj –
Ślōnsk, co nareszcie bydzie fraj.
Komentarze