Na tyj ziymi mamulka kożdy mo yno jedna. Kożdo swojim dzieckom przaje! Jo tyż na to prziszła dziepiyro, jak żech łostała mamulkom.
Moja starka czynsto spominała swoja mamulka Paulka, co wychowała dziesiyńć dzieci. Sama do szkoły wiela niy chodziła, ale dziecka naganiała do nauki, bo godała, że świat sie zmiynio, bezto trza do szkoły chodzić, coby za nim nastyknońć. Jedno sie i powiodło nad wyraz: umiała we kupie utrzimać familijo, a roztomańcie tam tyż było! Nawet jak starczyno mamulka umrziła, to kożdy rok starka jeździła do dom na łodpust spotkać sie ze braterstwym. Przijyżdżały tam tyż potym jeji cery: moja mama a jeji siostra. Teroz chocioż downo łobuch ni ma, jo tyż se tam roz za czos zajada, bo mie tam ciongnie, bo wiym, że tam je nasze gniozdo. We chałpie, co jom postawiła Paulka ze swojim chopym Karlikym, miyszkajom dalsze przociele, ale dycki nos radzi widzom. Myśla se, że to je najwiynkszo zasługa Paulki – mamulki naszego rodu!
My, Ślonzoki niy radzi godomy, że komuś przajymy, ale mamulkom to my dycki przoli nojwiyncy na świecie, wiyncy jak tatulkom, bo łoni ni mieli tyla czasu a serca do dziecek, yno sztyjc ta robota a robota, coby było co do garca wrazić, a coby sie dziecka wyuczyły.
Młodzi już tego niy pamiyntajom, ale jak żech była mało, to starszym babom godało sie jeszcze: matko! Pamiyntom, było mi możnej ze trzi lata, jak mój tata wzion mie na torg. Stanoł przi jednym sztandzie a spytoł sie: – Po wiela to mocie, matko?
No to jo zgupiała, przeca jego mamulka jo znała. To była moja oma! Skond by mój tata mioł drugo mamulka? Cołko droga do dom jo nad tym medytowała, alech na nic mondrego niy prziszła, bezto musiałach sie go spytać. Troszka to trwało, aż żech pokapowała, że ta baba ze torgu to ni ma tatowo mamulka, że to sie tak yny godo ze szaconku. Za jakiś czos spozorowałach, że inksi tyż tak godajom, ale niy pamiyntom, kiej przestali. Nos we szkole dycki uczyli, coby godać: proszę pani! Bo to niby lepi i po polsku, a przi tej przileżitości nom sie jedne dobre, piykne, ślonski słowo straciło!
Przi tym świyncie spomnijcie se na swoji rodzicielki. Kiej mamulka żyje, to dziecka i przajom, ale mało ło nij myślom, ale jak umrze, to jom wszystkim brakuje.
Roztomiłe Mamulki, życza Wom: sto lot życio we zdrowiu a pociechy ze dziecek!
Komentarze