Jedyn moj kamrad, Antek było mu na miano, skończył szkoła przemysłu leśnego a dostoł robota za siongorza. Zakwatyrowali go we starej fesztrowni, tak ze trzi kilometry łod nojbliższyj wsi. Miyszkała tam jeszcze jedna dość liczno familio, ale we maluśkim hinterhałzie. We fesztrowni Antek miyszkoł som, chocioż jeszcze ze trzi insze izby stoły prożne, bezto spytoł sie somsiada, czamu tak je. Tyn chop troszka sie wykryncoł, ale w końcu mu padoł, że łon niy chce tam miyszkać, bo we fesztrowni straszy! Skuli tego, że pora lot nazod feszter zastrzelił tam swoja baba, a potym som sie powiesił. Synek sie wylynkoł, a dwie noce niy społ, ale jak sie nic niy dzioło, to se padoł, że to som bajdy!
Na podzim Antek dostoł urlop a pojechoł do łojcow, co miyszkali wele Kluczborka. Jak broł sie nazod, mamulka mu napakowała wusztow a wyndzonki i ku tymu prziciepła jeszcze wielgo krałza kiszonych łogorkow, co ich Antek łogrmnie rod jodoł. We fesztrowni synek wsadził wyndzonki do lodowki, ale krałza ze łogorkami już sie niy zmieściła, bezto postawił jom na łokno, bo myśloł, że tam było najchłodnij, zaciognoł gardiny a ło ni zapomnioł.
Zaroz z wieczora położył sie spać, bo był łogromnie zmochany drogom, ale łobudził sie kole połnocy. Zdało mu sie, że cosikej słyszy, ale co to było? Nojprzod myśloł, ze keryś idzie w laczach po schodach, bezto rod niyrod rozświycił światło a wyjrzoł za dźwiyrze, ale tam żodnego niy było. Strach go troszka łoblecioł, ale padoł se: przeca sie niy dom zwariować! Lygnoł se nazod do łóżka, ale światła niy zgasił. Za chwilka zaś słyszy jakby kery mlackoł. Tego mu było już za tela i chcioł uciekać do somsiadow, ale do hinterhałzu było dość daleko, a boł się, że po cimoku sie straci, bezto siod na łożko a czekoł, co bydzie dali. Za jakiś czos coś mu zabulkało za łoknym, a potym zaś cicho! Tak Antek przesiedzioł do rana a jak sie yno rozwidniło, przilecioł do somsiadow. Tam już było dwoch inszych siongorzy. Te chopy sie ni mogli nadziwić, że Antek je tak wczas, bo łon dycki zaspowoł do roboty! Jak im padoł, co sie stało, chopy zaczli sie śmioć: – My yno tak do szpasu padali, a tyś gupi w to uwierził! Abo żeś se co wczora łyknoł, ze flaszeczki...
Gupio sie Antkowi zrobiło, a nic już niy godoł, ale drugij nocy było to samo, bezto se padoł, że niy wytrzimie tam ani godziny dłużyj i szoł szukać swojigo majstra, bo widzioł bez łokno, jak tym chop prawie przijechoł. Nojgorsze było to, że łon tyż synkowi niy wierził, ale poszoł sie podziwać do izby.
– Godosz, że ci sam za łoknym cosikej mlackało? – spytoł sie a podźwignoł gardina. – Patrz sie Antek, jo sam mom twojigo straszka!
I mioł prawie: na łoknie stoła krałza ze łogorkami a w ni porzondnie bulkało, bo łogrzoła sie łod damfhajconga.
Komentarze