We lutym przipado Światowy Dziyń Chorego. Ło takim dniu niy do sie padać, że sie go świyntuje, bo choroby żodyn ni mo rod! Nojlepij by sie ło ni zapomniało, ale niy idzie, bo chorobsko ło sia przipomni, jak sie człowiek nojmnij spodziywo. Kożdego chocioż roz we życiu dropało we karku, chyciła rojmatyka abo gripa. A spomnijcie se, jaki je człowiek przi tym zmierzły! Musi leżeć we łożku, a na dworze, jak na ujma, je piykno pogoda, abo go cosikej tak fest boli, że mu ani piguły łod doktora niy pomogajom. A co majom padać ludzie, co cołki lata leżom? Ci to sie naciyrpiom, starzika łod mojij omy prziwalił woz, a potym już ze łożka niy stanył bez dwaścia piyńć lot!
A isto pamiyntocie jak mogom targać zymby? Jedyn nasz somsiod niyrod chodził do dyntysty. Dycki godoł, że chodzyni na kontrole do „zymbocza” to je strata czasu a piniyndzy: długo sie tam czeko, a potym jeszcze doktor wynokwi jako naprawa, co krom bolu, trza za nia jeszcze słono zabulić! Myć zymby tyż mu było za ciynżko, bezto niy trwało długo, a łoroz we nocy zaczły go targać ze prawej strony. Tak fest go bolało, choćby mu łeb chciało rozsadzić! Do rana deptoł po izbie, a jak usłyszoł, że stanyła jego baba, to zaroz chcioł po nij jaki dobry lyk. Babeczka zrobiła mu omszlag ze szpyroniu, ale potym było mu jeszcze gorzij, bezto doł sie we końcu namowić do dyntysty. Niy mył sie ani niy łogolił, yny łowinoł se gymba zielonom chustkom łod szwigermutry a deptoł do ośrodka zdrowio. Tam pod gabinetym łod dyntysty czekały trzi baby, ale łon tak jamrowoł, że go przepuściły. Somsiod uradowany, że niy bydzie musioł wiela czekać, rozpar sie na zeslu, co sie kopyrto a łotwar gymba, ale dyntysta tam mało co widzioł, bezto kozoł chopu sjońć chustka, a łobrocił sie na bok, coby narychtować klyszcze. Jak już mioł wszystek pod rynkom, łokryncił sie nazod ku pacjyntowi a wrzasknoł tak głośno, że go było słychać aż we poczekalni, tak sie borok wylonk, bo na stołku siedzioł jakiś zielony na pysku straszek!
Kwilka to trwało, aż doktor sie spamiyntoł, a potym sie łośmioł a padoł:
– Panie Ziymba, jak bych wos niy znoł, to bych se myśloł, że mi sam prziszoł jaki utopek ze Rudy!
Tyn roz somsiod mioł szczyńści, niy trza było targać zymbow, tyn bol był łod tego, że mu sie cis „zomb mondrości”. Skuli tego musioł jeszcze przedeptać ze trzi noce, aż mu sie zomb do końca wyrżnoł, a do dzisio spomino, jak prziszoł nazod do dom, a postraszył swoja ślubno, co prawie szkrobała kartofle. Jak sie schylił a podziwoł sie i do łoczow, to baba tak sie wylynkała, aże ze ryczki spadła, bo taki mioł zielone pyszczysko!
Komentarze