Mom takigo młodego somsiada, co tyn rok bydzie matura skłodoł, a łon jak niy umi czego napisać ze polskigo, to zaroz ku nom przileci, a ło wszystek sie pyto mojij cery abo mie. Dycki i godo, że to isto bydzie pamiyntać, bo je dziepiyro pora lot, jak liceum skończyła, a mie sie podchlybio, że niby fajnie godom a mondrze pisza i jak tu takimu niy pomoc? Tyn gizd wiy, że jo mu przoła łod malutkości, bezto to wykorzystuje!
Ze dwa dni tymu nazod przilecioł z nowom brymzom. Padoł, że mo napisać ło stole.
– Tak yno ło stole? – dziwowałach sie. – Nic wiyncy ta wasza rechtorka niy padała? A ty jak byś to widzioł? – pytałach sie.
– Jo bych chcioł napisać skond sie wzion, ale nic mi do gowy niy przichodzi...
– Wiysz, stoły som roztomańte, podziwej się, choćby u nos w doma: momy elegancki stoł a sześć stołkow polstrowanych we jadalni, kochtisz we kuchyni, a jamnik stoji wele telewizora.
– No to je dzisioj, ale jo bych tak chcioł historycznie, dejmy na to, łod blank starej Grecyji abo łod starego Rzimu...
– Co ty synek chcesz, jak łoni takigo sprzyntu ni mieli! – padałach, a dałach se pozor, co zaś tym gizd wykombinuje.
– Ale skuli czego? Jak myślicie? – wypolił nasz młody somsiod.
Samach musiała kwila pomyśleć, coby mu jakich gupot niy nagodać.
– Jo se myśla, że to je skuli tego, że tam we tych krajach je ciepło – padałach – bezto se możesz siednońć na ziym.
– A nogi se spuścić! Tak godo nasza starka Trudka! – wrzasknoł synek, bo se myśloł, że se śniego szpasy robia.
– Ale gupieloku, jo to myślała poważnie, siedniesz se na ziym a jodło se postawisz wele siebie, a jak ci się zmierznie, możesz se wele misek legnońć.
Kaj zaś było zima, ludzie siodali na kamiyniu abo na pnioczku, to znaczy, że stołek już mieli, a potym jak im im gorkie jodło na szłapy spadło, to na to prziszli, żeby se trza było jaki stoł zrychtować!
– Jakie to je proste! – synek sie prasnoł rynkom we czoło a polecioł do dom.
Jak żech dzisio rano szła ze łosiedlowego sklepu słysza, ze kieryś woło za mnom: – Pani somsiadko, pani somsiadko, szejść, żech dostoł ze zadanio, wielki dziynki! Nasza belferka tyż padała, że to je ciekawo teoryjo, a pytała sie, skond żech jom wzion. Padołech, że to wymyślił taki jedyn ruski uczony Pietruszkin!
Tak to jo łostała ruskim uczonym, a synek nojwiynkszym we klasie szprymokiym!
Komentarze