Łod wiosny aż na podzim moc było we okolicy łodpustów: we Żorach na Filipa i Jakuba, to samo we Suszcu, na świyntego Stanisława, na Floryjana, na Niepomucka, na Jana Krzciciela, we Woszczycach na Pietra a Pawła, na Matki Boski Zielnej, na Matki Boski Rożańcowej, a kończyło sie na świyntym Mikołaju, bo potym to już była zima a po łodpustach ani starym, ani młodym lotać sie niy chciało! Jedyny zimowy łodpust to był we Bieruniu, 14 lutego na świyntego Walyntego, ale bez zima tam sie nasi ludzie na pońć niy puszczali!
We Żorach mieli my dwa łodpusty. We maju były dycki dwa karasole: jedyn wielki ze lańcuchami, a drugi do małych dziecek ze konikami, krom tego ze dwie-trzi szisbudy i kupa sztandow ze bombonami a ze graczkami. My by łoba ze bracikiym lecieli na tyn łodpust już ło siodmej rano, ale ze chałpy nas samych nikaj niy puszczali. Coby my niy uciykli, to nos straszyli, że tam dziecka kradnom!
Do kościoła szli my ze starkom na suma, na dziewionto rano, abo ze łojcami na poł jednosto na mszo do dziecek. Starka nos kludziła daleko łod budow, bo godała, że nojprzod do kościoła, a potym na rozpust. Mamulki to my dycki ubłagali, coby jeszcze przed kościołym sie snami chocioż przeszpacyrowała miyndzy sztandami, a potym zamiast rzykać, to my o gupotach we kościele myśleli. Jedyn roz moj bracik uwidzioł na sztandzie ze graczkami maluśko fuzyjo, cołkiym jak starzikowo i łon jom koniecznie chcioł mieć, ale tatulek mu jom niy kupił, bo była za drogo i synek szoł z bekiym do dom. Nojgorsze, że tako graczka kupili łojce naszymu kamratowi ze placu, a łon chcioł sie niom pokwolić! Skuli tego doł jom wszystkim synkom na kwilka potrzimać. Jak prziszła raja na mojigo bracika, łon flinta łobejrzoł, a doł pozor, że ni mo dziury we lufie. Potym był ciekawy, eli kamrat mo ku nij patrony, ale tyn synek ani niy wiedzioł, ło czym moj bracik godo! Bezto synek gibko wrocił gewera kamratowi, a ze wrzaskiym polecioł do dom, że na łodpuście fałszywe strzelby sprzedowajom!
Dycki popołedniu chodzili my ze starkom, abo ze potkom na niyszpor. Jo łogromnie rada tam szła, bo nasz farorz przi łodpuście łoblykoł taki łogromnie stary niyszpornik, co w nim wyglondoł jak prawy krol. Był wyszywany perełkami, złotymi niciami, kolorowymi kamiyniami a ze zadku mu go dwa ministranty trzimały, coby sie po ziymi niy wlyk. Jak se teroz pomyśla, że tyn niyszpornik musioł swoji wożyć, to niy dziwota, że po godzinie naszymu farorzyczkowi pot kapoł ze czoła wielkimi kroplami.
Komentarze