Jak Ponboczek stworzoł świat, to dioboł go szterowoł, bezto mu tyż czasym co niy wyszło, jak zamiarowoł, a tyn rogaty tyż roztomańte dziadowstwa nastworzoł, choćby yno tako mucha.
Dość, że Ponboczek te wszystki łoszkliwe giździarstwo: myszy, nornice, gady, żaby, jaszczurki, muchy, kopruchy i jeszcze insze do miecha co do jednego chycił i chcioł kajś tym ciepnońć, ale niy było kaj. Prziszło mu do gowy, że na końcu świata tam je tako wielgaśno przepaść i jakby ich tam wszystkich wciep, to by już nigdy niy wylazły nazod! Bezto sie przirychtowoł do drogi, wzion miech na pleca a szoł tak długo aż go rozbolały nogi. Musioł se teroz zdziebko łoddychnońć a siodłse pod stromym przi drodze.
Za kwilka wele niego przechodził taki jedyn szwarny karlus we biołej koszuli. Na nogach mioł czerwone strzewiki, a rynce trzimoł we kapsach łod czornych galotow. Ponboczek go chnet zawołoł a kozoł mu, coby tyn wielgi miech zanios na koniec świata, a jeszcze srogo przikozoł, coby go niy łotwiyrać. Tyn synek, co sie mianowoł Jozef, był łogromnie wrazidlaty. Jak usłyszoł, ło czym Ponboczek godo, to go aż mierziło, coby do tego miecha pojrzeć. Przi Ponboczku sie boł, ale jak yno skryncił za krzoki, to se pomyśloł, że go już żodyn niy widzi, gibko za szpugat pociongnoł a miech rozwionzoł. A to sie karlus dziwoł: niy było tam żodnych skarbow, yno roztomańte żywe siaroństwo i ani sie niy spodzioł, jak gibko ze miyszka wylazło, po krzach sie zaplongło, a niy dało sie chycić nazod! To sie dziepiyro Jozef zlonk a zaczon Ponboczka wołać na pomoc, ale łon tyż tu wiela niy poradził, bo ani jednego gizda niy chycili! Ponboczek zgorszył sie strasznie na gupigo karlusa a padoł mu, że kara go niy minie: – Bydziesz Jozefie szukoł wszelkich gadow do końca życio a za tobom twoji dzieci, wnuki a wnuki twojich wnukow, tak aż do końca świata!
Karlus myśloł, że to som szpasy, ale we tyj samej kwili poczuł, jak mu rosnom skrzidła zamiast rynkow a nos mo długi, choćby dziob. Końce biołych krzideł mioł czorne, bo rod trzimoł rynczyska we kapsach łod czornych galotow, a szłapy zrobiły mu sie długi a czerwone. Łostoł boczoniym!
Teroz już wiycie, czamu boczoń łazi po łonce za żabami a gadami.
Komentarze