Na Piekuczu sie dycki trowa na łonce poźno siykło, bo tam łonki som torfiate, bagniste a czynsto wodom zalone. Bezto kaj indzij ludzie już siano do stodoły skludzajom a tam dziepiyro rychtujom sie do sieczynio.
Dziyń był ciepły, niebo niy zakalone, a słoneczko piyknie grzoło. Bezto synek łod fesztra, co mu było Hubert na miano, wzion do koszow łobiod, co go przirychtowała jego mamulka do robotników. Siod na łojcowe koło a pojechoł na łonka pod lasym. Mamulka godała, coby ludzie zjedli ciepłe, ale kośnik ani niy chcioł ło tym słyszeć. Padoł, że ze lewej strony nad Baraniokiym widzioł tako maluśko, czorno chmurka, a jego starka dycki godała, że jak sie tam mroczy, to ze tego bydzie wielgi dyszcz, bezto trza jak nojwiyncy zesiyc przed nim!
Hubertowi to sie niy widziało, bo mioł łobiecane, że se może jeszcze ze godzina na kole po wsi pojeździć, a teroz jom straci na czekani, a potym musi jeszcze koszyki ze prożnymi garcami do dom prziwiyźć!
Niy minyło ćwierć godziny łoroz niebo zrobiło sie czorne a zaczon padać ruby dyszcz. Baby pociepły grabie a poleciały sie schować pod stromy do lasa. Za chwila dyszcz loł już jak ze konewki, bezto kośnik wbił kosa sztylym do ziymie a pognoł za babami, ale jeszcze niy dolecioł do nich, jak we kosa strzelił pieron, rozblyskło sie światło we wszystki strony, kosa przeleciała ze szterdziyści metrow, zesiykła prawie dwumetrowy krzok kaliny a kajś sie straciła, zostało po nij yno sztylisko. Za chwila burza przeszła, a zaś jakby nigdy nic, na czystym niebie świyciło słoneczko.
Starzik Dubielok, co wele tyj łonki dycki posoł swoji krowy, zaroz sie rozpłakoł a zaczon łogromnie jamrować. Baby niy umiały go uholkać, bo łon sztyjc powtorzoł: – Ludziczki roztomiłe, wojna bydzie, wojna bydzie, popatrzcie się, jaki młody krzok kosa ściyna, wiela młodych poginie, jo już to wiedzioł łońskigo roku! Pamiyntocie, wiela prawych grzibów sam na tych łonkach było? Kosom ich ludzie siykli... To je zły znak, tak tyż było przed piyrszom wojnom... To je zły znak...
Żodyn nic niy padoł na tako godka, ale na tyn dziyń było już po robocie, a ludzie po cichu rozeszli sie do chałpow.
Starzikowe proroctwo spełniło sie za dwa lata, ale starzik już tych strasznych czasow niy dożył.
Komentarze